استراتژی ها و روش های انتقال ژن در طیور

راهکار 

ها و راه های انتقال ژن در طیور مرضیه 

غفاری انتقال 

ژن به وسیله اسپرماتوزوئیدها: در اولِ پیشرفت تکنیک های ترانس ژنیک به نظر می رسید که صرفا اسپرماتوزوئیدهاابزار مناسب وراثت برای انتقال یک قطعه ژنتیکی خارجی به ژنوم حیوانات می باشند . Bracket و همکارانش در سال 1971 اثبات کردند که اسپرماتوزوئیدهای پستانداران قادرند که به DNA فرنگی متصل گردیده و آن را در طی پروسه باروری و لقاح به تخمک ماده ها منتقل نمایند . سعی این راه و روش در سال 1987 نیز برای طیور سفارش شد . به طور کلی یک قطعه DNA به اسپرم باند می شود و این اسپر برای تلقیح ماده ها به کار می رود و اسپرمی که تخمک را بارور می نماید ، دربردارنده ژن قضیه حیث می باشد که آن را به تخمک منتقل می کند و در نهایت آن ژن در جوجه ها ی هچ گردیده بروز پیدا می کند . جدیدا این شیوه در ساخت پستانداران ترانس ژنتیک به عمل می رود ، اما هنوز داده ها قانع کننده ای از این که انتقال ژن با واسطه اسپرم می تواند به طور برد آمیزی ، ترانس ژن را به Germline منتقل نماید در دسترس نمی‌باشد . 

2 . 

منش ریز تزریق ِِDNA : در این شیوه DNA را به یاری مکروپیپت به باطن هسته سلول ها می فرستند . این DNA احتمال مخلوط با ژنوم سلول صاحب خانه را خواهد داشت . این رویکرد یک راه و روش همگانی برای معرفی ژن های فرنگی به پستانداران می باشد ، که اکثر وقت ها انتقال DNA به پیش هسته تخمک تازه بارور گردیده فیس می گیرد . ولی استعمال از این تکنیک برای تزریق DNA به تخم طیوران راجع به مقایسه با پستانداران زیاد اختلال خیس است . زیرا یک تخم تازه نهاده گردیده مرغ حدوداً 000/60 – 000/50 سلول است . بدین ترتیب ریز تزریق DNA به طور گسترده برای تخم مرغ های جدید به فعالیت نمی رود . 

ولی روی رویان جدید بارور شده مرغ بعد از آن از کشتن و توده آوری تخم ها انجام می شود . تخم های ریز تزرق گردیده برای هچ به محفظه گشت سه تراز ای Exovo منتقل می شوند . 

3 .انتقال 

ژن به یاری رترو ویروس ها: ناقل های رتروویروس یکی از ناقل های همگانی در انتقال ژن هستند . و می توانند ژن های فرنگی را به germliae طیور انتقال دهند . تکنیک های انتقال ژن با استعمال از رتروویروس ها به کرات برای ساخت مرغ های ترانس ژنیک به کار رفته هست . تیترهای بالای رترویروس ها قابلیت و امکان انتقال قضیه لحاظ را به سلول های متعددی دارا هست . به طور کلی رترورویروس ها شامل یک ژنوم از مدل RNA می باشند که یک هسته پروتئینی که دربردارنده آنزیم lntegrase می باشد ، قرار دارااست . 

پوشش پروتئینی ویروس به گیرنده های ویژه روی سلول صاحب خانه متصل می شود . بعد اجزاء ویروس به وسیله میانجیگری گیرنده ها با به کار گیری از اندوستیوز به داخل ستوپلاسم میزبان وارد می شود . RNA ویروسی به CDNA که می تواند به داخل هسته منتقل شود ، اسکن می شود و CDNA باDNA سلول صاحبخانه یکدست می شود ( با به کارگیری از Integrase ) . این DNA متصل شده به DNA میزبان، به همپا سلول صاحب خانه همانند سازی انجام میدهد و توارث آن هم بر شالوده ژنتیک مندلی چهره می گیرد . 

DNA ویروسی الحاق یافته به ژنوم میزبان می تواند یک RNA ویروسی برای سنتزو پروتئین هایی که مشتمل بر یک پلیمر از ( pol ) و (gag ) و پروتئین های غشایی یا بسته بندی کننده ( Env ) ایجاد می کند . این سه گونه پروتئین یک پوشش ویروسی جدید تولید می نماید و RNA ژنوم ویروسی را داخل آن بسته بندی کند . این کمپلکس تازه به غشاء سلول صاحب خانه منتقل می شود و به خا مراجعه نمایید سلول جهت دهی می شود . در انواع وکتورهایی که توان انتشار دارای ژن های ساختمانی و توالی های بسته بندی کننده ( Packaging) تندرست و بی نقص هستند تا توانایی ادامه ایجاد ذرات ویروسی را داشته باشند که می توانند دیگر سلول ها را آلوده کنند . به این ترتیب وکتورهای رتروویروسی که قادر به انتشار می باشند به سادگی کار کشته به کثیف سازی تعداد کافی از سلول های زاینده و انتقال ژن موضوع نظر به دومین و متعاقباً نسل های آن گاه را دارا هست . ولی در تولید طیور ترانس ژنیک با استفاده از رتروویروس هایی که بضاعت انتشار را دارند، قوی خواهند بود که دائماً ویروس را به محفظه آزاد نمایند . ( در اصطلاحبه آن ها shedder گفته می شود ) . این دستور وضعیت قابل قبولی نمی‌باشد . 

اما ناقل های رتروویروسی که توان انتشار ندارند ( Replication-Defective-Retroviruses ) ، به این علت که ژن های pol یا این که gag یا این که env را که برای نشر حتمی می باشد ، ندارند ، ذرات تازه ویروس هایی ناقص می باشند و آلودگی محیطی را کاهش می دهند . ناقل هایی که بضاعت نشر ندارند ، استعداد کثیف سازی سلول های صاحب خانه را دارا‌هستند ، اما بضاعت ساخت ذرات جدید ویروسی را ندارند . رتروویروس های ناقص یعنی آن هایی که بضاعت و توان نشر ندارند، توانایی ژن های خارجی با تعداد بازهای بیش از 10kb رادارند . چون آن ها بعضی از ژن های ضروری برای همانند سازی خود را از دست داده اند . ناقل های رتروویروسی نو متکامل خیس شده اند و بر پایه راهکار های تازه دست‌کم آلودگی را تولید می نماید . 

) 1995,Thoraval ,1990,et al, Cosset Bosselman;1986,1978,silter ) 4- 

انتقال بدون واسطه DNA به بیضه ها: این راه در سال 1995 به وسیله مارشال گزارش شد . در این خط مش پتانسیل انتقل بی واسطه DNA خارجی به بافت بیضه ذیل هست و از عامل ها محدود کننده ان به شمار می رود . 

(2004,mazaziak et al ) 5- 

انتقال ژن به یاری سلول های بلا ستومری: سلول های بلا ستومری در شغل های ترانس ژنتیکی فراوان مفیدند،آن ها به راحتی از حیوان دهنده به حیوان گیرنده منتقل می شوند و به راحتی در تشکیل بافت های سوماتیک و بافت های جنسی یا این که germline کمپانی می کنند . در محفظه کشت یک‌سری روز قابل مراقبت می باشند و می توانایی ابلاغ ژن های انتقال یافته را در آن ها گذشته از انتقال به جنین در آزمایشگاه محاسبه کرد . این خصوصیت های آن ها باعث می شود که این سلول ها ناقل های ایده آلی برای تغیرات ژنتیکی تازه در germline باشند . 

دستگاه جوجه کشی

دراین تکنیک سلول ها استخراج مشوند . ویرایش می شوند و در غایت در درون یک رویان در درحال حاضر رشد قرار می گیرند . با این انگیزه که یک جنین آمیخته ( Chimeric ) تولید شود که در germline آن ، ژن زمینه حیث وجود دارااست . در نهایت تولید نتایج G . که این نتایج با همدیگر آمیزش پیدا می کنند تا مرغ های 1G را ساخت کنند که ترانس ژن را با خویش حمل می نمایند . ( kamihira et al , 2004 ) . 

6- 

انتقال ژن به یاری سلول های cells PGC primordial germ ): از زنانی که سلول های PGC به عنوان سلول های شالوده در تولید اسپر ماتوزوآ و یا این که تخمک شناخته شدند ، به کارگیری از آن ها راه مفیدی در ایجاد طیوری ترانس ژنتیک می باشد . سلول های PGC ( سلول های جنینی اولیه ) منشأ germline در متاع طیور هستند، این سلول ها در فرآیند ابتدایی تمایز جنینی ( سطح دهم ) استارت به تمایز می نمایند و در یک ناحیه خارج جنین که به هلال زاینده ( Germ crescent ) منتهی می شود ، قابل استخراج اند . این سلول ها از هلال زاینده به برآمدگی گنادی در جنین ( Gonadol ridge ) بوسیله دو مکانیسم مسافرت می نمایند و در غایت در ساختار germline شرکت می نمایند . 

1- 

به طور غیره فعال در یک گردش داخل – خارج جنینی ( 

intra – extra embryonic circulation ) 2- به طور فعال با به وجود آمدن خون و جریان خون این سلول ها را به اپیتلیوم لایه ی زاینده مسافرت می نمایند . 

مقصد آخری هر تغییری در ژنوم طیور سلول زاینده ( germline ) هست . بهاین علت که این سلول ها سرانجام ژن انتقال یافته را به نسل های بعدی منتقل خواهند کرد . 

سلول های PGC مرغ می توانند در خارج از بدن در یک محفظه بی نقص از عوامل پرورش ، انتشار یافته و سپس از انتقال انتقال ژن به آن ها در ایجاد طیور ترانس ژنتیک به کارگیری شدند . 

تزریق سلول های PGC ورتروویروس ها و سلو های بلاستومری به صفحه زاینده در محصول مرغ در یک تخم تازه بارور شده صورت می گیرد . با این آرزو که این سلول های تزریق گردیده در germline جنین قرار گرفته و یک مرغ ترانس ژنیک تولید شود که بتواند ژن را به نسل هی بعدی منتقل کند . به طور کلی انتقال ژن با استفاده از رتروویروس ها و سلول های PGC از رویه های عملی و متداول در انتقال ژن به ژنوم طیور می باشد ( 2004, Mazaziak et at ) . 

ایراد ترین تراز در ایجاد طیور ترانس ژنتیک انتقال ژن میباشد . موقعی که پرنده های .G هچ می شوند تولید لاین در آن ها در مقایسه با انتقال ژن عمل خیلی جزئی و بی آلایش ای میباشد .