استراتژی ها و منش های انتقال ژن در طیور

 انتقال ژن به وسیله اسپرماتوزوئیدها: در ابتدای ترقی تکنیک های ترانس ژنیک به حیث می رسید که صرفا اسپرماتوزوئیدهاابزار مطلوب وراثت برای انتقال یک قطعه ژنتیکی فرنگی به ژنوم حیوان ها می باشند . Bracket و همکارانش در سال 1971 ثابت کردند که اسپرماتوزوئیدهای پستانداران قادرند که به DNA فرنگی متصل گردیده و آن را در طی مراحل باروری و لقاح به تخمک ماده ها منتقل کنند . سعی این روش در سال 1987 هم برای طیور سفارش شد .

دستگاه جوجه کشی

 به طور کلی یک قطعه DNA به اسپرم باند می شود و این اسپر برای تلقیح ماده ها به فعالیت می رود و اسپرمی که تخمک را بارور می نماید ، دربردارنده ژن مورد نظر هست که آن را به تخمک منتقل می نماید و در غایت آن ژن در جوجه ها ی هچ شده بروز پیدا می نماید . اخیرا این روش در ساخت پستانداران ترانس ژنتیک به عمل می رود ، ولی هنوز اطلاعات قانع کننده ای از این که انتقال ژن با واسطه اسپرم می تواند به طور موفقیت آمیزی ، ترانس ژن را به Germline منتقل کند در دسترس نمی‌باشد . 

2 . 

شیوه ریز تزریق ِِDNA : در این راه و روش DNA را به کمک مکروپیپت به باطن هسته سلول ها می فرستند . این DNA احتمال ادغام با ژنوم سلول میزبان را خواهد داشت . این راه یک راه و روش عمومی برای معرفی ژن های فرنگی به پستانداران می باشد ، که اغلب انتقال DNA به پیش هسته تخمک نو بارور گردیده فیس می گیرد . ولی استفاده از این تکنیک برای تزریق DNA به تخم پرندگان درخصوص مقایسه با پستانداران بسیار اختلال تر می‌باشد . چون یک تخم جدید گذاشته گردیده مرغ حدوداً 000/60 – 000/50 سلول است . بنابراین ریز تزریق DNA به طور گسترده برای تخم مرغ های نو به کار نمی رود . 

البته روی رویان جدید بارور گردیده مرغ بعد از کشتن و توده آوری تخم ها انجام می شود . تخم های ریز تزرق شده برای هچ به محیط گشت سه تراز ای Exovo منتقل می شوند . 

3 .انتقال 

ژن به امداد رترو ویروس ها: ناقل های رتروویروس یکی از ناقل های عمومی در انتقال ژن می‌باشند . و می توانند ژن های فرنگی را به germliae طیور انتقال دهند . تکنیک های انتقال ژن با به کار گیری از رتروویروس ها به کرات برای تولید مرغ های ترانس ژنیک به عمل رفته میباشد . تیترهای بالای رترویروس ها قابلیت انتقال مسئله نظر را به سلول های زیادی دارا هست . به طور کلی رترورویروس ها شامل یک ژنوم از دسته RNA می باشند که یک هسته پروتئینی که حاوی آنزیم lntegrase می باشد ، قرار داراست . 

پوشش پروتئینی ویروس به گیرنده های ویژه روی سلول صاحبخانه متصل می شود . آن گاه اجزاء ویروس به وسیله میانجیگری گیرنده ها با به کارگیری از اندوستیوز به داخل ستوپلاسم میزبان وارد می شود . RNA ویروسی به CDNA که می تواند به باطن هسته منتقل شود ، کپی می شود و CDNA باDNA سلول میزبان یکپارچه می شود ( با به کارگیری از Integrase ) . این DNA متصل شده به DNA میزبان، به یاور سلول صاحب خانه همانند سازی انجام می‌دهد و توارث آن نیز بر اساس ژنتیک مندلی رخ می گیرد . 

DNA ویروسی الحاق یافته به ژنوم صاحبخانه می تواند یک RNA ویروسی برای سنتزو پروتئین هایی که دربرگیرنده یک پلیمر از ( pol ) و (gag ) و پروتئین های غشایی یا بسته بندی کننده ( Env ) تولید می نماید . این سه گونه پروتئین یک پوشش ویروسی تازه تولید می کند و RNA ژنوم ویروسی را درون آن بسته بندی نماید . این کمپلکس تازه به غشاء سلول صاحبخانه منتقل می شود و به خا مراجعه نمایید سلول سوق‌دهی می شود . در انواع وکتورهایی که توانایی تکثیر دارنده ژن های ساختمانی و توالی های بسته بندی کننده ( Packaging) سلامت و بی نقص می باشند تا بضاعت ادامه ساخت ذرات ویروسی را داشته باشند که می توانند دیگر سلول ها را آلوده و کثیف نمایند . براین اساس وکتورهای رتروویروسی که توانمند به انتشار میباشند به آسانی کار کشته به کثیف سازی تعداد کافی از سلول های زاینده و انتقال ژن مورد حیث به دومی و متعاقباً نسل های بعد را دارا است . اما در ایجاد طیور ترانس ژنیک با به کارگیری از رتروویروس هایی که توانایی انتشار را دارند، حاذق خواهند بود که دائماً ویروس را به محیط آزاد کنند . ( در اصطلاحبه آنان shedder گفته می شود ) . این دستور وضعیت قابل قبولی نیست . 

اما ناقل های رتروویروسی که توان تکثیر ندارند ( Replication-Defective-Retroviruses ) ، به این علت که ژن های pol یا gag یا env را که برای تکثیر حتمی است ، ندارند ، ذرات تازه ویروس هایی ناقص می‌باشند و آلودگی محیطی را کاهش می دهند . ناقل هایی که توان نشر ندارند ، استعداد کثیف سازی سلول های صاحبخانه را دارند ، ولی بضاعت ساخت ذرات تازه ویروسی را ندارند . رتروویروس های ناقص یعنی آن هایی که توانایی انتشار ندارند، بضاعت و توان ژن های خارجی با تعداد بازهای بیش از 10kb رادارند . زیرا آن ها بعضا از ژن های ضروری برای همانند سازی خویش را از دست داده اند . ناقل های رتروویروسی جدید متکامل خیس شده اند و بر اساس استراتژی های جدید دست کم آلودگی را ساخت می کند . 

) 1995,Thoraval ,1990,et al, Cosset Bosselman;1986,1978,silter ) 4- 

انتقال بی واسطه DNA به بیضه ها: این رویه در سال 1995 توسط مارشال گزارش شد . در این خط مش پتانسیل انتقل بدون واسطه DNA فرنگی به بافت بیضه تحت می‌باشد و از دست اندرکاران محدود کننده ان به شمار می رود . 

(2004,mazaziak et al ) 5- 

انتقال ژن به یاری سلول های بلا ستومری: سلول های بلا ستومری در کارهای ترانس ژنتیکی بسیار مفیدند،آن ها به راحتی از حیوان دهنده به حیوان گیرنده منتقل می شوند و به راحتی در تشکیل بافت های سوماتیک و بافت های جنسی یا germline کمپانی می کنند . در محیط کشت یک‌سری روز قابل حفظ می‌باشند و می بضاعت ابلاغ ژن های انتقال یافته را در آن ها قبلی از انتقال به جنین در آزمایشگاه ارزیابی کرد . این ویژگی های آن ها سبب ساز می شود که این سلول ها ناقل های ایده آلی برای تغیرات ژنتیکی نو در germline باشند . 

دراین تکنیک سلول ها استخراج مشوند . دستکاری می شوند و در نهایت در درون یک رویان در اکنون رویش قرار می گیرند . با این انگیزه که یک جنین آمیخته ( Chimeric ) ایجاد شود که در germline آن ، ژن مورد حیث وجود داراست . در نهایت ایجاد نتایج G . که این نتایج با همدیگر آمیزش پیدا می نمایند تا مرغ های 1G را ساخت نمایند که ترانس ژن را با خویش حمل می کنند . ( kamihira et al , 2004 ) . 

6- 

انتقال ژن به یاری سلول های cells PGC primordial germ ): از زنانی که سلول های PGC به تیتر سلول های پایه در ساخت اسپر ماتوزوآ و یا این که تخمک شناخته شدند ، به کارگیری از آن ها راه مفیدی در تولید طیوری ترانس ژنتیک می باشد . سلول های PGC ( سلول های جنینی اول ) منشأ germline در جنس طیور هستند، این سلول ها در فرآیند ابتدایی تمایز جنینی ( تراز دهم ) استارت به تمایز می نمایند و در یک منطقه بیرون جنین که به هلال زاینده ( Germ crescent ) منتهی می شود ، قابل استخراج اند . این سلول ها از هلال زاینده به برآمدگی گنادی در جنین ( Gonadol ridge ) توسط دو مکانیسم سفر می نمایند و در غایت در ساختار germline شرکت می کنند . 

1- 

به طور غیره فعال در یک گردش درون – خارج جنینی ( 

intra – extra embryonic circulation ) 2- به طور فعال با به وجود وارد شدن خون و جریان خون این سلول ها را به اپیتلیوم لایه ی زاینده مهاجرت می کنند . 

مقصد پایانی هر تغییری در ژنوم طیور سلول زاینده ( germline ) هست . بهاین علت که این سلول ها سرانجام ژن انتقال یافته را به نسل های بعدی منتقل خواهند کرد . 

سلول های PGC مرغ می توانند در بیرون از بدن در یک محفظه کامل از عامل ها رشد ، انتشار یافته و بعد از انتقال انتقال ژن به آن ها در ساخت طیور ترانس ژنتیک به کار گیری شدند . 

تزریق سلول های PGC ورتروویروس ها و سلو های بلاستومری به صفحه زاینده در متاع مرغ در یک تخم جدید بارور شده فیس می گیرد . با این آرزو که این سلول های تزریق گردیده در germline جنین قرار گرفته و یک مرغ ترانس ژنیک ایجاد شود که بتواند ژن را به نسل هی بعدی منتقل کند . به طور کلی انتقال ژن با به کار گیری از رتروویروس ها و سلول های PGC از خط مش های عملی و متداول در انتقال ژن به ژنوم طیور می باشد ( 2004, Mazaziak et at ) . 

نقص‌ ترین مرحله در ایجاد طیور ترانس ژنتیک انتقال ژن می‌باشد . موقعی که پرنده های .G هچ می شوند ساخت لاین در آن ها در مقایسه با انتقال ژن کار خیلی جزئی و معمولی ای می باشد .